بليپ *

ديروز دوباره رفتم فيلم "What the bleep (fuck) do we know" را ديدم. نه اينکه خيلی ازش خوشم اومده باشه، يک سری داشتن می رفتن منم باهاشون رفتم. اين هزينه ای است که واسه همراهی کسانی که دوسشون داری بايد بدی. حالا خدا را شکر ايندفعه هزينه اش خيلی زياد نبود. بعضی وقتها آدم بايد "A Cinderela Story" يا "White Chicks" را ببينه واسه اينکه با دوستاش باشه.

تو فيلم يک جايی ميگه که همون مکانيزم شيميايی که باعث می شه آدم به هروِيين معتاد شه، باعث اعتياد آدم به احساسات و حالات روانی مختلف می شه. آدم هم هميشه دنبال يک بهانه می گرده که اون اعتياد را پاسخ بده. مثلا يک آدم غرغرو هميشه داره ناخود آگاه دنبال يک بهانه می گرده که غر بزنه، چون مکانيزم شيميايی بدنش می طلبه. يک آدم خوشحال دنبال بهانه واسه شاديه و تو هم دنبال يک بهانه می گردی که خودت باشی، بداخلاق، خوش اخلاق، خجالتی، خوشرو، بدجنس، مهربان، حسود و ...
جالبتر اينکه وقتی يک سلول تقسيم می شه تو سلول جديد گيرنده های بيشتری واسه اون احساساتی که بهشون معتاده بوجود می آره.

اگر فيلم را ديديد و اين چيزها توش نبود زياد نگران نشيد من خيلی مطمئن نيستم که اين را تو فيلم ديدم يا از يک جای ديگه در اوردم. به هر حال بريد ببينينش، خوشتون مياد.


bleep = a short high-pitched sound



1:34 PM